سیستم آرزوها ;
_ اگه آرزو داری که چیزی یا کاری انجام بشه اول باید اون اعتقاد ریشه ای رو که در درون توست و مانع انجام اون آرزو میشه رو پیدا کنید
(اینجاست که اهمیت کار کردن روی نیمه ی تاریک معلوم میشه چون فقط اون تمریناته که می تونه روی ریشه های باورهای ما کار بکنه)
معمولا" ما نمی دونیم چه اعتقاد ریشه ای در درون ما وجود داره که باعث ایجاد شرایط فعلی ما شده.بیشتر ما فقط شرایط بیرونی رو می بینیم . این موضوع، به قول " لوئیز هی " مثل این می مونه که ما ببینیم یه جایی پر از خرده ی شیرینی و خاکه قنده! اما باور نداشته باشیم که خود این خرده های قند و شیرینی علامت اینه که یک تکه نان شیرینی وجود داره! این جا وجود نان شیرینی مثل همون اعتقاد درون ماست که شرایط بیرونی ( ریخته شدن خاکه قند و خرده شیرینی ) رو به وجود آورده!
یک قانون مهم در امور ذهنی
_ تا وقتی که کسی نتونه رابطه ی میان تجربه های بیرونی( چیزهایی که تو زندگیمون وجود داره ) و اندیشه های درونی (یه اعتقاد پنهان در درونمون که حتی شاید اون رو در نیمه ی تاریکمون مخفی کرده باشیم) خودش رو پیدا کنه، همچنان در زندگی خودش، به شکل یک قربانی باقی می مونه یعنی قادر نیست هیچ کدوم از آرزوهاش رو به واقعیت برسونه!
خوب! حالا من چند تا از این اندیشه های درونی که باعث ایجاد تجربه های بیرونی برای ما میشه، رو براتون مثال می زنم :
_تجربه ی بیرونی : مشکلات مالی.
اندیشه ی درونی سازنده ی اون : اعتقاد به اینکه " لیاقت پول داشتن را ندارم! "
_ تجربه ی بیرونی : دوست و همدم نداشتن.
اندیشه ی درونی سازنده ی اون :اعتقاد به اینکه " هیچ کس دوستم ندارد! "
_ تجربه ی بیرونی : مشکلات شغلی.
اندیشه ی درونی سازنده ی اون :اعتقاد به اینکه " آنقدر که باید خوب باشم، نیستم!"
_ تجربه ی بیرونی : همواره به جلب رضایت دیگران مشغول بودن.
اندیشه ی درونی سازنده ی اون :اعتقاد به اینکه " هرگز نمی توانم به راه خود بروم! "
و....
چند مثال دیگر _ لوئیز هی در روش تدریس خانه تکانی ذهنی مثالهای جالبی می زنه. من چند تاش رو می گم تا موضوع براتون واضح تر بشه. اون میگه خیلی از اعتقادهایی که در کودکی، توسط اطرافیانمون، به ما داده شده، مفید و مثبت بوده اند اما وقتی بزرگ می شیم دیگه اون ها اعتقادات زایدی می شن که مانع تحقق آرزوهای ما میشن! مثلا" اعتقاد به این که " به غریبه ها اعتماد نکن! " برای یک بچه اندرز خوبی بوده اما برای یک بزرگسال ، تنهایی و انزوا رو به بار می آره!
یا اعتقادی مثل " پسر نباید گریه کند! " مردانی را می آفریند که احساس خود را پنهان می کنند. یا اعتقاد به " دختر نباید از درخت بالا برود! " زنی را می آفریند که می ترسد، قدرت جسمانی خودش را بروز بدهد.اگه در کودکی به ما آموخته باشند که " همه اش تقصیر خودمه! " حالا در بزرگی مدام احساس گناه می کنیم. اگه اوضاع و شرایط کودکی باعث این اعتقاد در ما شده باشه که " هیچ کس دوستم نداره " در این صورت حتما" اگر در بزرگی دوست یا رابطه ای وارد زندگیمون بشه، دوامی نخواهد داشت! اگه در کودکی آموخته باشیم که " همیشه اول باید دیگران رو مد نظر داشت " ممکنه در بزرگی بتونین نقش اعجاب انگیزی در حل مسایل دیگران داشته باشین اما نتونین برای خودتون موفقیتی رو به بار بیارین!
تمرین _ از خودتون بپرسید چه اندیشه هایی در سرم می گذرد، که مشکلات فعلی من را آفریده است؟!
اگه جواب رو نمی دونید، وحشت نکنید. کافیه چند بار ، مدت زمانی آروم بنشینید و این سوال رو در سکوت و آرامش از خودتون بپرسید، خرد درونی شما کم کم جواب رو به شما خواهد داد.اما با خودتون صادق باشین و از جوابهایی که مخالف میلتونه، وحشت نکنید.به این تمرین می گن : تمرین آزمودن اندیشه ها.
بعد از یافتن اندیشه هایی که باعث شرایط بیرونی زندگیتون شده اند، جلوی آینه ، تکرار کنید :" من می خواهم که این اندیشه های منفی به نیستی ازلی خود بر گردند! یعنی به همان جایی که از آنجا آمده اند. من اقتدار دنیای خودم هستم! من به همان چیزی خواهم رسید که اکنون اندیشیدن به آن را بر می گزینم! "
بعد از این تمرین مراقبه کنید تا هر وقت اندیشه های منفی در مورد خودتون به ذهنتون می آید، یا به محض اینکه متوجه شدین، کلام شما ذره ای سیمای منفی داره، بی درنگ جمله ی خودتون رو قطع کنید و به اون فکر بگید : " برو بیرون !
"موفق و پیروز باشید"
